Yeşil Sekte

Dolaştığın upuzun kırların,
meltemin hafifçe estiği,
gün ağarırken yola koyulduğun,
güneş tepedeyken gölgesinde,
serinlediğin ağacın,
batmaya değin dinlediğin müziğin,
içinde barınan iç sesinin,
akordu nekes
hiçbir zaman ele vermediği aklının,
bilincindedir kalbin.
Tınıların bucağında huzur,
yeşerttiğin,
o yeşil anımsama.

Karanlık,
uzanıyor önünde kapkara yanılsama,
siyahlarla savaşırken,
sen miydin beyazın etrafında,
geçmişte yitirdiğin buruk tatları arayan?

Kucağında yitireceğin vakte değin,
yaşamın özünde klasik,
umar mıydın gündüz içinde nefes alan?
Metanetin tükendiğinde;
sen değil miydin bir anaforun içinde boğulan?