Kırık Şiir

Mutlak bakışın ertesinde,
bir önemi yok gözlerimin,
bir tebessümün.
Bunca kırıklık,
bunca yüzümden düşen parçalar.
Hiç istemedim,
onları görmemeyi,
dile getiremedim.
Buğulu sözcükleri;

ihtişamın tortusunda tükendi.
Bir kıvılcım olsa idi,
Razıydım yanmaya,
ateşinde gözlerinin.

Senin muhteşem gözlerindeki bakış,
bu dünyadaki her dilden daha fazlasını söylüyor.
Karanlık tanrılara adanan bir ilahi gibi.
Onları nerelere gizledim?
Bilemedim.

Fakat şunu biliyorum ki,
kimseyi ilgilendirmeyen detaylardır bunlar.
Bütün düş gücüme rağmen,
onları ne hissediyorum,
ne de görebiliyorum.

Bir daha söylemeyeceğime yemin ettiğim şeyleri söylüyorum.
Toplanan ve patlamaya yüz tutan sızı,
Yüzümde taşıdığım metruk ifade,
Ağzımdan gani gani fışkıran melankoli.
Bana sahip oluyor,
bedenime ve ruhuma.

Sen yine de bakma bana, metin ol.
Yine de bakınma, müsterih ol.

Göremedin

Göreceksin,
Masasının üzerinde,
siyah beyaz bir fotoğraf göreceksin.
üzerinde yeşil bir lamba,
kapatılırsa huysuzlaşacak bir adam göreceksin.
Kitaplarını titizlikle koruyan 
ve düzenli rafını göreceksin.
Aklının dört kitaptan ibaret olduğunu göreceksin.
Her sabah uyandığında odasına girip kitaplarını görmeden yapamadığını ve
her sabah cam pervazındaki kaktüsünü suladığını göreceksin.
Müphem tavırlarını göreceksin.
Kara saçlarının çoktan seyrelmiş olduğunu göreceksin.
Sürekli bir güne kafasının takılı kaldığını,
her şeyi zor yoldan öğrendiğini göreceksin.
Şuursuzca dolaştığını,
İnsanlarla konuşunca sıkıldığını göreceksin.
Neşe ve kalabalıktan haz etmediğini,
Onu boğan canavarı göreceksin.
Onun için dünyanın sadece evindeki
dikdörtgen pencereden ibaret olduğunu göreceksin.
Onun ölümü beklediğini fakat
hala hayata inandığını ve
yaşamaya değer olduğunu söylediğini göreceksin.
Defterine yazdığı 11 Ekim'i göreceksin.
Onu altmış yaşlarında göreceksin.
Ve son sözleri şu olacak:
"Altmış yılın sarhoşluğuna soyunup durdum
ve anladım,
kendi evimi darağacım yaptım."