Sırf.

 Sırf yol seçmek için,

Sırf kalp kabuk tutan ve taştan,

Sırf ıslah olmak niyetine ıstırap,

Sırf sancı bizi nasıl yok eder?

Sırf acı ve aynı anda bitmek,

Sırf bir dal tutunmak ve düşmemek,

Sırf düşünmek ve yaşamak,

Sırf var olmak,

Sırf olmak için yazmak,

Sırf yok olmak,

Sırf ayyuka kavuşmak,

Sırf yalınlık ve berraklık,

Sırf toprak seni içine aldığı

Sırf içim kurumuş bir ölü,

Sırf ölüm kendi kıyametim,

Sırf yemin ahımı almak için,

Sırf hayat yaşamak için buna inan,

Sırf kafes içine beni tıktıkları,

Sırf insanım diye bunca yük.

Bir Hakikat

 Süregelen zamanda yaptığımız, yapmakta olduğumuz, yapacağımız veya çok ileri zamanlarda yapacağımız uğraşların, sonucuna vardığımız vakit içindeki kofluğu bize hissettiren tek bir kelime var. Ölüm. Yazdığım satırları depresifliğe yormak saçma olurdu pek tabii, ben ölene değin ağzımdan gani gani fışkıran, gerçeklikten başka bir şey olmayacak. Bu bir serzeniş bir vazgeçiş bir ıstırap çeşidi değildir. İstencimiz ölümün bilincinde olsa bile ona varana dek hep yok sayma eğiliminde olacaktır. Yaşlanışımızın her yıldönümünde ölüm denen ilmeği işliyoruz.

Hayat hepimizi belirsiz bir ölüme doğru sürüklüyor. Ne acı, değil mi?