Bir süredir geceleri başımı yastığa ne zaman koysam, uykum düşüncelerimle savaş verir. Normalde bu düşüncelerim, sınır çizgisini geçmez ve sadece orada kalır lakin şu sıralar adeta boğazıma sarılıp beni boğuyor. Beni komplike bir kaosun ortasında bırakıyor, en huzurlu vakitlerimi çalıyor. Belki de bu durum geçmişi irdelemem ve sonucunda bana getirdiği yalnızlıktan ileri geliyordu. Ya da kendi yalnızlığımın içinde bulundurduğum zenginlikleri yitirdiğimden ileri geliyordu. Hem geçmiş hem de geleceği bir araya getirmek olağandışı sonuçlara sebebiyet veriyor ve tam da burada yatıyor; hem hakikat hem cinnet.