işte güneş ve düşündüklerim;
her yere yayılan ve
gölge bırakmayan ışınlar,
yeşil denizin içinde parıldayan
ve yeryüzünde akan cansuyu.
ne güneş ne yeşil ne de su,
hiçbiri kederimin karanlığını aydınlatamadı.
Elemim kendi içinde köpürürken,
habis düşünceler dört koldan sarmışken,
hangi umudun kapısında besleneyim?
Hangi ışık, hangi yüce davet
beni bu köprüden alıkoyar?
Bir zamanlar bir yol vardı bilirim,
usulca dolaştığım çimenlerinde,
güneşin tenimi okşadığı,
huzurun havaya karıştığı günlerde,
kendimi bir ağacın kıyısına attığım,
Münir Nurettin Selçuk'tan iki beste dinlediğim,
ve dinlendiğim.
Bir iç huzurdu açılan,
kapısından içeri girdiğimde,
sebebi ne güneşti ne de yeşillik,
Ruhumun içindeymiş düşlediğim yücelik.
02.06.2023