Hayatıma Dair Bir Aydınlanma

 Eylül 2018, her şeyimi kaybettim. Bir çukura düşersin ve bunun çıkışı yok dersin, işte tam o kıvamdaydım. Birkaç ay bu büyük buhranın içerisinde debelenirken Antisthenes ile karşılaştım. Hayatımda görmediğim, sesini duymadığım, tek kelime konuşmadığım bir insan benim hayatıma kılavuz olmuştu. Kağıda fısıldadığı, döküverdiği düşünceleri ben de ona karşı ulvi bir intiba uyandırmıştı. İşte o zaman hayatıma bir çizgi çektim, olabildiğince tüm dünyevi şeylerden arındım. Bedenime, özellikle de zihnime pranga vuran düşünceleri ve dünyevi meseleleri bir kenara attım. O gün bugündür hiç olmadığım kadar sağlıklıyım. Bu tefekkür çok basit gözükmesiyle birlikte umursamaz bir tavra büründüğümü gösteriyor da olabilir fakat bir şey, sonucunda bana zarar verecek raddede ise bunu umursamamak, bana getirecek tüm menfi durumlarla karşı karşıya kalmamamı sağlıyor. Antisthenes bana hiçbir zaman mal mülk sayısı ve ağırlığından söz etmedi, bana onları nasıl taşıyabileceğimi öğretti, bu sayede şimdi kimseye yalvarmıyor, aksine sahip olduğum bolluğu dostlarımın önüne seriyor ve ruhumun zenginliğini isteyen herkesle paylaşıyorum. Görmeye değer olanı görüyor, duymaya değer olanı duyuyorum.

Sen?

Sen kafanda kurabiliyor musun?

Sen bilinmez bir patikanın bir zamanlar dünyaya açıldığını,

Sen hayal edebiliyor musun dağ yamaçlarının ruhlara ev sahipliği yaptığını

Sen düşünebiliyor musun bir ermişin şeytanla konuştuğunu,

Sen duyabiliyor musun iptidai bir varlığın insana huşu içinde olduğunu

Sen sanıyor musun ayyukun tepesinde bir varlığın varolduğuna,

Sen görebiliyor musun ulvi bir ışığın suya yansıyışını,

Sen inanabiliyor musun ruhunun yirmi bir gram olduğuna,

Sen sadece deneyimlediğini anlarsın,

Sen bir deniz kıyısındaki kum tanelerinden birisin,

Sen var olduğunu sandığın kadar yoksun.