Gitmek sadece bir kavram, ötesi değil. İçinde bir anlam yatmıyor, yatan tek şey bir halüsinasyon aslında yok, adeta yaşamak istemiyorum demenin altında yatan türlü halüsinasyonlar gibi.
Yaşam senin için güzelleşmiyorsa, ilk önce kendi içini, sonrasında çevreni güzelleştir.
Bu dünya; kötüyü, depresifliği, nefreti yaşatacak bir dünya değil. Onları var eder ama yaşatmaz. Yaşatan tek şey insandır. Bu nedenledir ki hangi insan bunları yaşatıyorsa, ömür boyu aradığı huzuru bulamaz. Dolayısıyla insan, nefreti bizzat hayata besler. Onu var edene isyan eder.
Hazzı ise mutlu olmak sanarlar. İkisi çok benzese de çok ince ayrımı vardır. Mutluluk içte yaşar, haz ise dışında lakin bu dış görünümü insanlar mutluluğun dışavurumu diye nitelendirir.
Her şey dozunda iyidir, mutluluk bile. Çünkü dozu fazla kaçan şeye insan alışkanlık besler. O bir anda gidince, koca bir boşluğa düşer. İnsan, alışkanlıkların kölesidir. Ne kadar az alışkanlığın varsa, o zaman gerçek manada özgürsün demektir.