Süregelen zamanda yaptığımız, yapmakta olduğumuz, yapacağımız veya çok ileri zamanlarda yapacağımız uğraşların, sonucuna vardığımız vakit içindeki kofluğu bize hissettiren tek bir kelime var. Ölüm. Yazdığım satırları depresifliğe yormak saçma olurdu pek tabii, ben ölene değin ağzımdan gani gani fışkıran, gerçeklikten başka bir şey olmayacak. Bu bir serzeniş bir vazgeçiş bir ıstırap çeşidi değildir. İstencimiz ölümün bilincinde olsa bile ona varana dek hep yok sayma eğiliminde olacaktır. Yaşlanışımızın her yıldönümünde ölüm denen ilmeği işliyoruz.
Hayat hepimizi belirsiz bir ölüme doğru sürüklüyor. Ne acı, değil mi?
ölüm üzerine konuşan insanları depresifle suçlamanın, olayları ve olguları sığ bir bakış açısıyla yorumlamaktan başka bir şey olduğunu düşünmüyorum şahsen
YanıtlaSilİnsanların buna ihtimal vermelerine karşılık değindim. Hemfikiriz.
Sil