Kırık Şiir

Mutlak bakışın ertesinde,
bir önemi yok gözlerimin,
bir tebessümün.
Bunca kırıklık,
bunca yüzümden düşen parçalar.
Hiç istemedim,
onları görmemeyi,
dile getiremedim.
Buğulu sözcükleri;

ihtişamın tortusunda tükendi.
Bir kıvılcım olsa idi,
Razıydım yanmaya,
ateşinde gözlerinin.

Senin muhteşem gözlerindeki bakış,
bu dünyadaki her dilden daha fazlasını söylüyor.
Karanlık tanrılara adanan bir ilahi gibi.
Onları nerelere gizledim?
Bilemedim.

Fakat şunu biliyorum ki,
kimseyi ilgilendirmeyen detaylardır bunlar.
Bütün düş gücüme rağmen,
onları ne hissediyorum,
ne de görebiliyorum.

Bir daha söylemeyeceğime yemin ettiğim şeyleri söylüyorum.
Toplanan ve patlamaya yüz tutan sızı,
Yüzümde taşıdığım metruk ifade,
Ağzımdan gani gani fışkıran melankoli.
Bana sahip oluyor,
bedenime ve ruhuma.

Sen yine de bakma bana, metin ol.
Yine de bakınma, müsterih ol.