Fountain

Yüzündeki gözler
iki gece güne bakan
zihninin evreni
acıyla katlanmış
başka hiçbir şey yetmez.

Bir aynanın karşısında
bizi hayal etmiş
sağır dilsiz
düş kırıklığını sezmiş,
ona bakmak için
karanlıkta.

Sonrasında gözleri kapanmış,
kirpiklerinde uzay,
gökyüzü kapakları,
göğe tırmanmak için,
zihnini nebula'da tutmuş,
eğer fanus içindeki ağaç ölürse,
kirpiklerinde kaybolurmuş.
Zihnindeki her sızıyı hissettiği vakit,
ağaçtan bir kabuk soymuş ve beslenmiş.
Kökünü gözyaşları ile beslemiş.

Şimdi ise ne fanus kalmış geriye,
ne uzay ne de gökyüzü.
Çünkü gözlerini açmış,
işte tüm benliği orada başlamış,
sırtını sürekli kamçılayan hakikati,
zihninin koca bir kara delikten ibaret olduğunu,
tüm çırpınışlarının sadece batmayla sonuçlandığını,

insanın hüsran yazgısını ve binbir silsilesini anlamış.