Yaşlanışımın Miti

Ne mitiktir bu uğur,
Medusa'nın gözlerinde değil,
yeryüzündeki insanların bastığı toprak,
bin Gaia'dan ileri gelen can,
Medusa'nın değil,
Afrodit'in gözlerindeymiş taşlaşan yürek.

Hangi derede yıkanır o usul çocuk,
ya da fısıldar kulağına bir kuğu,
engin kıyılar gibi açılan gözleri,
kapanıverir bir prensin yenik kalbine.

Icarus gibi yücelir mi göğe insan,
bu uğurda erir mi umudu yahut,
bir babanın gözleri ararcasına,
bakar mı yansıyan, o koyu suya?

Oluşmaz ise şayet; hiçbir zaman
hissedemeyeceğin o bağ mıdır,
seni yenilgilere uğratan?
Belki de bir kraldır oğlu için yalvaran.

Tanrı da insan da birdir onu yapan,
biri yaratan,
biri ağlayan.
Heraklitos'un deresinde yıkandıklarında,
Bir döngüdür o, asla son bulmayan.

18/09/2024

Yazacak kelimelerin yoksa şayet,
düşünceye ve
aklın kıyısında duran çarpık cümlelere binaen 
Bir kağıda değil,
kusmalısın bir nesneye.

Çünkü kimse bilmez ki senin içindekilerin,
ne halta erecekse bu uğraş verdiğin mütalaa,
bir meridyen gibi çevreledi kalbini,
o ulvi, 
bilmiyorsun.

Sen yine de keskinleş bu beden denen kında
Bir koyun zümrüt suları nasıl kıyıya vuruyorsa,
Bir kıvılcım nasıl bir ateşe dönüşüyorsa,
Sen de müsterih olacaksın bu uğurda.

30/07/2024

Bir hayalin ihtişamıyla yaşıyorsa insan,
sıcak düşlerin ardından ve
kaybını kabullenmiş yarınlardan
Sonuçsuz savaşlardan ve
eksik kalan yarımlardan,
bir bütün yaratmaya çalışıyorsa,
ancak bir başınalıktır onu sarmalayan.

Eşelemek artık o gönül defterini,
yapraklarını yırtmaya kıyamayan,
kör bir kimsedir her defasında,
o ulvi sayfayı atlayan 
ve tekrar başa saran 
bu aklın mütalaasında,
bir fiyaskoya imza atan.

İki keşmekeş ortasında,
çapraz ateşte kalan,
Kendini yanılgılarla yenileyen,
o insanoğludur,
hiçbir zaman girdaptan kaçamayan.