Gitmeliydim artık. Denize eğilmiş bir çam biliyorum. Öğleyin, yaşamımız gibi ölçülü bir gölge sunar yorgun gövdeye ve akşamleyin, tuhaf bir şarkı tutturur rüzgar pürenlerin arasından geçerken, yeniden deri ve dudak olmaya başlar başlamaz ölümü yürürlükten kaldıran ruhlar gibi. Bu ağacın altında sabahlamıştım bir zamanlar. Taşocağından yeni yontulmuşçasına yepyeniydim şafakta. Ah, bari böyle yaşayabilmeli insan! Önemli değil. Artık kimseyi ilgilendirmeyen eski öykülerdir bunlar. Ben bittim; hiç olmazsa bir başkası başlasa benim bittiğim yerden!
Kendimin ortasında savaşmayı bilen yalnız benim. Bir iç müzik bu, akorduna sadece benim sahip olduğum.
"Yaşamak için yazıyorum ve yazmak için yaşıyorum. Yazıyla hayatın tamamen birbirine karıştığını hayal etmek benim için hiç de uzak bir şey değil. Ben bir taşra inzivasının en kuytu köşesinde sözlüklerin arkadaşlığıyla yaşayabilirdim, sabah ağaçlıklarda dolaşır, öğleden sonra birkaç sayfa karalar, akşam belki de biraz müzik dinlerken dinlenir, yorgunluğumu atardım."
Çok güzel.
YanıtlaSilDediğin ve istediğin gibi; sade ve alelade bir yaşam.
YanıtlaSil