-

Tanımlıyorum ölümü,

bir sonun başlangıcıysa şayet,

başlangıçların umutsuz ertelerinde,

hep ölümlülerdir yenik düşen.

Yollarınca eskittiğin

dünyaya bir serzeniş iken yükün

şimdi kamburlaştırdığı ağaç değil,

mutlak surettir seni büken.

Yaşam kazanlarında fokurdayan

tohumun çatlağında ziftler akan

çemberin kendini yediği,

kabullenişin sonsuz döngüsü!

Şimdi tanımlıyorum ölümü,

zamansızlığın zamanında

yegane istirahattir,

göz kapaklarına mıhlanan.

-

Sen de sevgisin,

akan kanının,

bir su gibidir, candan

başka hiçbir şey değil.

Sen de sevgisin,

İçin için açan berfin gibi,

Beyazlığın şeffaflıktan,

başka hiçbir şey değil.

Sen de sevgisin,

bir yaşam gibi,

yeşilin bağrında atan...

Bir gün görür müyüm, yaşamı?

Yoksa gözlerin midir,

yaşamın ışığı?

-

Tatsız elverişlerden arta kalan bir yaşam.
O ki düşüneceğin mısralarda sayıkladığın, uyuya kaldığın
zihin denen bir ipin üzerinde, cambazca soytarılığın,
seni bitmek bilmeyen sarp yollarda yenik düşürdü.

Yattığın yatağındaki parmaksız zindanın,

seni daima bir bataklık kisvesinde içine çekmekte ve

sen her defasında ne zaman doğrulmaya olanak tanısan,

ensende bir nefes gibi sonsuz suçlama.

Hapis ertelerin, küstahça umutların, sayıklananın

Gecelerce istişare ettiğin etajerin cansızlığında aradın,

belleğinde yankılanan bir sesin düşünü.

Artık gecelerce ışığın katledilişi yansıyan duvarında,

sen çocukluğunda oynadığın gibi saflık tortunda ne kaldıysa,

gölgen bir canavardı her seferinde seni boğan,

şimdi yetişkinliğinde seni bir cambaz gibi oynatan...

Başka Bir Deniz

Enrico'dur denizle açılan,
güvertesinde serinlerken,
kalbindeki alaboralarla kucaklaşan,
batışın ertesinde bir albatrosa sarılan.

Tek akrabası sinsi gölgesi,
İçgüdü daima ensesindedir,
Sessizlikleri sirenlere karışır,
çatışmaları daima sonuçsuz kalır.

Kıyıya yanaştığında; orada,

Coruna'da yalnız evidir,
eşi dostuyla kalabalıklaşan,
içindeki denizi gibi,

bir ömür yalnızlığını taşıyan.

İthafen IV

Dün bütün gün seni bekledim,

gelmeyeceğini söylemişlerdi.

Halbuki tam bir tatil havasıydı,

palto bile giymeme gerek kalmamıştı.

Gördüğümde onu,

gözlerimdeki damlalar,

soğuk toprağa karıştı.

bana bahşedilen yağıyor,

gerçekten sen miydin?

Kasvetli ve bulutlu gökyüzü,

içindeki maviyi bize açar mıydı,

yahut içimdeki denizin,

mavi koyuluğuna karışır mıydı?

Dünyanda bana ölüm yok,

ve ben, kalbinin ağını çekenlerden biriyim;

ölümsüzlük geçip giderken,

ben senin evinde yaşıyorum.

Şimdi bize bahşettiği yağmur yağıyor

ve saat çok geç oldu.

Sözcüklerim seni yakalayamaz,

ellerim silip paklayamaz...

                                                                    A.T ithafen...

İsimsiz*

Söylemlerin değildi hislerimin ortasına
yelkenler açan,
varlığındı rüzgarları yaratan.
Esenlik dileyen gözlerin,
nasıl da ağlardı kara toprağa?

Göçüp gittin bilinmezliğe,
dizginleri bıraktın elemlere,
ölene değin sürdüler,
senden arta kalan fotoğrafı
gözlerime.

Şimdi olsaydın yanımda,
nasıl da okşardım saçlarını,
bedeninin gidişi değil de,
sonsuza dek;
sesinin gidişi miydi kulaklarımdaki?
Sahi,
seni nasıl kaybettim...

Yitirdiğim.

Verilecek kararlardır,
aynı sonuca çıkacağını bildiğin,
seni ölesiye boğan.

Öngörünün tezahüründe,
kararlılığa bilendiğin,
kayıtsızlığa sıkı sıkıya bağlanmak istediğin,
her an,
yaşam vermek isteyen savaşın
ortasında buldun,
bir sevincin dimağında arta kalan.

Thich Quang gibi yakabilirdin kendini,
eğer o keşiş cübbesini giyebilseydin.
Sen giyemedin,
şiirlerine giydirdin.

Şimdi o vakittir,
çürümüş kalbinin ağlarından kendini bıraktığın,
kirpiklerinden sallandığın,
boşluktan aşağıya baktığın.

Son bulmadı tükettiğin,
bir soluk veremeden,
nice düşün acısında,
bildiklerimdir;
yitirdiğim.